Είναι παγκόσμια τάση τα ΜΜΕ να έχουν μια «εθνοκεντρική» προσέγγιση της ειδησεογραφίας. Σε πολλές περιπτώσεις τα Μέσα Ενημέρωσης (κυρίως η τηλεόραση) έχουν ακολουθήσει και καλλιεργήσει τις εθνικές κραυγές ,που ακούγονται σε κάθε περίοδο κρίσης ,σε εθνικά ζητήματα. Όλα τα θέματα προσεγγίζονται μέσα από ερμηνευτικά σχήματα, που στηρίζονται στην αντιπαράθεση του «Εμείς» και οι «Άλλοι». Αντιθέτως, το Turkish Greek News (TGN) δεν ακολουθεί εθνοκεντρική προσέγγιση σε καμία περίπτωση.

-Πιστεύουμε ότι μια αντικειμενική και αμερόληπτη ενημέρωση, με γνώμονα την ειρηνική δημοσιογραφία, θα συμβάλλει στην ελληνοτουρκική φιλία, καθώς έτσι θα καλλιεργήσει στο κοινό μια αντικειμενική εικόνα για την πηγή αναφοράς.

-Για εμάς, οι δραστηριότητες που σχετίζονται με την ελληνοτουρκική φιλία αποτελούν τις κεντρικές ειδήσεις .Μέσα από το πρίσμα της ελληνοτουρκικής φιλίας , φιλτράρουμε τις ειδήσεις μας. Μέχρι στιγμής, οι προκλήσεις στο Αιγαίο από τις δυο πλευρές δεν έχουν γίνει είδηση , παρ’ όλο που στα κυρίαρχα ΜΜΕ των δυο χωρών αποτελούσε ανέκαθεν είδηση.

-Το TGN είναι μια διαδικτυακή εφημερίδα, η οποία απευθύνεται στο ελληνικό ,τουρκικό και κυπριακό κοινό, γι’ αυτό και όλες οι θεματικές κατηγορίες υπάρχουν και στην ελληνική και στην τουρκική γλώσσα.

-Όπως γνωρίζουμε, η βασική λειτουργία της δημοσιογραφίας είναι η ενημέρωση. Παράλληλα με τις δημοσιεύσεις που σχετίζονται με την ελληνοτουρκική φιλία, το TGN αποσκοπεί στο να ενημερώσει το τουρκικό και το ελληνικό κοινό πάνω σε μια γκάμα θεματικών κατηγοριών, μιας και μας ενδιαφέρει οι αναγνώστες μας να έχουν μια πλήρη εικόνα για την Τουρκία, την Κύπρο και την Ελλάδα.

H ΤGN υιοθετεί τις αρχές δεοντολογίας του δημοσιογραφικού επαγγέλματος έτσι όπως αυτές διατυπώνονται στο καταστατικό της Ενωσης Συντακτών Ημερησίων Εφημερίδων Μακεδονίας – Θράκης.

ΑΡΧΕΣ ΔΕΟΝΤΟΛΟΓΙΑΣ ΤΟΥ ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΙΚΟΥ ΕΠΑΓΓΕΛΜΑΤΟΣ

ΠΡΟΟΙΜΙΟ

Ο Κώδικας Επαγγελματικής Ηθικής και Κοινωνικής Ευθύνης των Ελλήνων δημοσιογράφων έχει στόχο:

Να επαναβεβαιώσει και διασφαλίσει τον κοινωνικό ρόλο του δημοσιογράφου στις νέες συνθήκες που διαμορφώνουν ο γιγαντισμός, το ολιγοπώλιο στο ιδιοκτησιακό καθεστώς, η αυξημένη εμβέλεια και επιρροή των Μ.Μ.Ε. και η παγκοσμιοποίηση της επικοινωνίας.

Να αποθαρρύνει και να αντιστέκεται σε κάθε απόπειρα κρατικού ή άλλου επηρεασμού με τον αυτοκαθορισμό κανόνων υπεύθυνης επαγγελματικής λειτουργίας.

Να κατοχυρώσει την ελευθερία της πληροφόρησης και της έκφρασης, την αυτονομία και αξιοπρέπεια του δημοσιογράφου και να θωρακίσει την ελευθεροτυπία έπ’ αγαθώ της δημοκρατίας και της κοινωνίας.

Προς το σκοπό αυτό, οι δημοσιογράφοι αυτοδεσμεύονται να εφαρμόσουν και να περιφρουρήσουν τις ακόλουθες θεμελιώδεις αρχές:

Άρθρο 1

Το δικαίωμα του ανθρώπου και του πολίτη να πληροφορεί και να πληροφορείται ελεύθερα είναι αναφαίρετο. Η πληροφόρηση είναι κοινωνικό αγαθό και όχι εμπόρευμα ή μέσο προπαγάνδας.

Ο δημοσιογράφος δικαιούται και οφείλει:

α. Να θεωρεί πρώτιστο καθήκον του προς την κοινωνία και τον εαυτό του τη δημοσιοποίηση όλης της αλήθειας.

β. Να θεωρεί προσβολή για την κοινωνία και πράξη μειωτική για τον εαυτό του τη διαστρέβλωση, την απόκρυψη, την αλλοίωση ή την πλαστογράφηση των πραγματικών περιστατικών.

γ. Να σέβεται και να τηρεί το διακριτό της είδησης, του σχολίου και του διαφημιστικού μηνύματος, την αναγκαία αντιστοιχία τίτλου και κειμένου και την ακριβή χρησιμοποίηση φωτογραφιών, εικόνων, γραφικών απεικονίσεων ή άλλων παραστάσεων.

δ. Να μεταδίδει την πληροφορία και την είδηση ανεπηρέαστα από τις προσωπικές πολιτικές, κοινωνικές, θρησκευτικές, φυλετικές και πολιτισμικές απόψεις ή πεποιθήσεις του.

ε. Να ερευνά προκαταβολικά, με αίσθημα ευθύνης και με επίγνωση των συνεπειών, την ακρίβεια της πληροφορίας ή της είδησης που πρόκειται να μεταδώσει.

στ. Να επανορθώνει χωρίς χρονοτριβή, με ανάλογη παρουσίαση και ενδεδειγμένο τονισμό, ανακριβείς πληροφορίες και ψευδείς ισχυρισμούς, που προσβάλλουν την τιμή και την υπόληψη του ανθρώπου και του πολίτη και να δημοσιεύει ή να μεταδίδει την αντίθετη άποψη, χωρίς, αναγκαστικά, ανταπάντηση, η οποία θα τον έθετε σε προνομιακή θέση έναντι του θιγομένου.

Άρθρο 2

Η δημοσιογραφία, ως επάγγελμα, αλλά και κοινωνικό λειτούργημα, συνεπάγεται δικαιώματα, καθήκοντα και υποχρεώσεις.

Ο δημοσιογράφος δικαιούται και οφείλει:

α. Να αντιμετωπίζει ισότιμα τους πολίτες, χωρίς διακρίσεις εθνικής καταγωγής, φύλου, φυλής, θρησκείας, πολιτικών φρονημάτων, οικονομικής κατάστασης και κοινωνικής θέσης.

β. Να σέβεται την προσωπικότητα, την αξιοπρέπεια και το απαραβίαστο της ιδιωτικής ζωής του ανθρώπου και του πολίτη. Μόνο όταν το επιτάσσει το δικαίωμα της πληροφόρησης μπορεί να χρησιμοποιεί, πάντοτε με τρόπο υπεύθυνο, στοιχεία από την ιδιωτική ζωή προσώπων που ασκούν δημόσιο λειτούργημα ή έχουν στην κοινωνία ιδιαίτερη θέση και ισχύ και υπόκεινται στον κοινωνικό έλεγχο.

γ. Να σέβεται το τεκμήριο της αθωότητας και να μην προεξοφλεί τις δικαστικές αποφάσεις.

δ. Να σέβεται την κατοχυρωμένη με διεθνείς συμβάσεις προστασία των ανηλίκων και των προσώπων με ειδικές ανάγκες και με σοβαρά προβλήματα υγείας.

ε. Να αντιμετωπίζει με διακριτικότητα και ευαισθησία τους πολίτες, όταν αυτοί βρίσκονται σε κατάσταση πένθους, ψυχικού κλονισμού και οδύνης, καθώς και αυτούς που έχουν εμφανές ψυχικό πρόβλημα, αποφεύγοντας να προβάλει την ιδιαιτερότητά τους.

στ. Να μην αποκαλύπτει, άμεσα ή έμμεσα, την ταυτότητα των θυμάτων βιασμού, τα οποία επέζησαν της εγκληματικής πράξης.

ζ. Να ελέγχει και να τεκμηριώνει τις πληροφορίες, που αναφέρονται στον ευαίσθητο τομέα της υγείας, όπου η παραπλανητική πληροφόρηση και η εντυπωσιακή προβολή μπορούν να προκαλέσουν αδικαιολόγητη αναστάτωση στην κοινή γνώμη.

η. Να συλλέγει και να διασταυρώνει τις πληροφορίες του και να εξασφαλίζει την τεκμηρίωσή τους (έγγραφα, φωτογραφίες, κασέτες, τηλεοπτικές εικόνες) με δημοσιογραφικά θεμιτές μεθόδους, γνωστοποιώντας πάντοτε τη δημοσιογραφική του ιδιότητα.

θ. Να τηρεί το επαγγελματικό απόρρητο ως προς την πηγή των πληροφοριών που εξασφάλισε υπό εχεμύθεια.

ι. Να σέβεται τους κανόνες της εμπιστευτικής πληροφόρησης (off the record) εφόσον ανέλαβε αυτή τη δέσμευση.

Άρθρο 3

Η ισηγορία και η πολυφωνία, οξυγόνο της δημοκρατίας, αναιρούνται σε συνθήκες κρατικού μονοπωλιακού ελέγχου των Μ.Μ.Ε. και υπονομεύονται με τη συγκέντρωση της ιδιοκτησίας τους σε γιγαντιαίες κερδοσκοπικές επιχειρήσεις που αντιμετωπίζουν την κοινή γνώμη σαν καταναλωτή και προσπαθούν να χειραγωγήσουν το φρόνημα, τις συνήθειες και την εν γένει συμπεριφορά της.

Γι' αυτό ο δημοσιογράφος δικαιούται και οφείλει:

α. Να υπερασπίζεται σθεναρά το δημοκρατικό πολίτευμα, που διασφαλίζει την ελευθεροτυπία και την απρόσκοπτη άσκηση του δημοσιογραφικού λειτουργήματος.

β. Να αποκρούει και να καταγγέλλει τις εκδηλώσεις κρατικού αυταρχισμού και τις αυθαιρεσίες των ιδιοκτητών των Μ.Μ.Ε. και ιδιαίτερα των ολιγοπωλίων.

γ. Να υπερασπίζεται τη δημοσιογραφική ανεξαρτησία στον εργασιακό χώρο του και να αρνείται την εκτέλεση έργου, που έρχεται σε σύγκρουση με τις αρχές της δημοσιογραφικής δεοντολογίας.

δ. Να μη δέχεται τη σύνταξη είδησης, σχολίου ή άρθρου και την παραγωγή εκπομπής κατά τις υποδείξεις των προϊσταμένων ή του εργοδότη του, αν το περιεχόμενό τους δεν ανταποκρίνεται στην πραγματικότητα και να καταγγέλλει τις εν αγνοία του παραποιήσεις και διαστρεβλώσεις του δημοσιογραφικού του προϊόντος.

Άρθρο 4

Η υπερπροσφορά εργασίας στο χώρο της δημοσιογραφίας επιτείνει τις προϋποθέσεις για την εκδήλωση φαινομένων εκμετάλλευσης, όπως είναι: η άμισθη ή η συμβολικώς αμειβόμενη εργασία, η καταστρατήγηση συμβατικών υποχρεώσεων και κανόνων δεοντολογίας κ.λ.π..

Γι' αυτό ο δημοσιογράφος δικαιούται και οφείλει:

α. Να στηρίζει και να ενισχύει τις δραστηριότητες της συνδικαλιστικής του οργάνωσης, που αποσκοπούν στη βελτίωση των όρων αμοιβής και απασχόλησης στα Μ.Μ.Ε..

β. Να αποκρούει στο χώρο εργασίας του κάθε απόπειρα περιστολής των εργασιακών δικαιωμάτων του ή παραβίασης των κανόνων δεοντολογίας.

γ. Να μην ασκεί και να μη δέχεται οποιαδήποτε μορφή διακρίσεων, που σχετίζονται με το φύλο ή την επαγγελματική ηλικία των συναδέλφων του.

Άρθρο 5

Η διαφάνεια στις οικονομικές σχέσεις αποτελεί θεμελιώδες στοιχείο της αξιοπιστίας, του κύρους και της επαγγελματικής αξιοπρέπειας του δημοσιογράφου, ο οποίος οφείλει: Η διαφάνεια στις οικονομικές σχέσεις αποτελεί θεμελιώδες στοιχείο της αξιοπιστίας, του κύρους και της επαγγελματικής αξιοπρέπειας του δημοσιογράφου, ο οποίος οφείλει:

α. Να μην επιδιώκει και να μη δέχεται αμοιβή για δημοσιογραφική εργασία από απόρρητα κονδύλια κρατικών υπηρεσιών και δημόσιων ή ιδιωτικών οργανισμών.

β. Να μην επιδιώκει και να μη δέχεται αργομισθία ή έπ’ αμοιβή θέση συναφή με την ειδικότητά του σε Γραφεία Τύπου, δημόσιες υπηρεσίες ή ιδιωτικές επιχειρήσεις, που θέτει εν αμφιβόλω την επαγγελματική αυτονομία και ανεξαρτησία του.

γ. Να μην επιδιώκει και να μη δέχεται τη διαφημιστική χρήση του ονόματος, της φωνής και της εικόνας του, παρά μόνο για κοινωφελείς σκοπούς.

δ. Να μη μεταδίδει και να μην αξιοποιεί ιδιοτελώς αποκλειστικές πληροφορίες που επηρεάζουν την πορεία του Χρηματιστηρίου Αξιών και την αγορά.

ε. Να μην επιδιώκει και να μη δέχεται οποιεσδήποτε παροχές σε χρήμα και είδος, που θίγουν την αξιοπιστία και την αξιοπρέπειά του και επηρεάζουν την ανεξαρτησία και την αμεροληψία του.

Άρθρο 6

Η συναδελφική αλληλεγγύη και ο αλληλοσεβασμός των δημοσιογράφων συμβάλλουν θετικά στις συλλογικές επαγγελματικές επιδιώξεις και στην κοινωνική εικόνα του δημοσιογραφικού επαγγέλματος.

Γι' αυτό ο δημοσιογράφος οφείλει:

α. Να σέβεται την προσωπικότητα των συναδέλφων του. Να μην εκτοξεύει εναντίον τους ασύστατες κατηγορίες και να αποφεύγει τις προσωπικές αντεγκλήσεις, δημόσια και στους χώρους εργασίας.

β. Να θεωρεί σοβαρότατη αντιεπαγγελματική πράξη κάθε λογοκλοπή.

γ. Να μην οικειοποιείται την εργασία συναδέλφων του. Να αναφέρει πάντοτε το όνομα του συντάκτη, του οποίου χρησιμοποιεί κείμενα ή αποσπάσματα κειμένων.

δ. Να μνημονεύει την πηγή των πληροφοριών, που έχουν ήδη δημοσιευθεί ή μεταδοθεί.

Άρθρο 7

Ο γιγαντισμός των Μ.Μ.Ε. και η παγκοσμιοποίηση της επικοινωνίας αύξησαν σημαντικά τον παιδευτικό και πολιτισμικό ρόλο του ηλεκτρονικού και του γραπτού Τύπου. Με τις πρόσθετες ευθύνες του στις νέες συνθήκες, ο δημοσιογράφος οφείλει:

α. Να συμβάλλει στην αναβάθμιση του δημοσιογραφικού λόγου, αποφεύγοντας γραμματικές, συντακτικές και λεκτικές κακοποιήσεις.

β. Να αποφεύγει τη χυδαιογραφία, τη χυδαιολογία και τη γλωσσική βαρβαρότητα, τηρώντας, ακόμη και στη σάτιρα και τη γελοιογραφία, τους κανόνες της επαγγελματικής ηθικής και της κοινωνικής ευθύνης.

γ. Να προστατεύει την ελληνική γλώσσα από την κατάχρηση ξένων λέξεων και όρων.

δ. Να συμβάλλει δημιουργικά στην προστασία της εθνικής μας παράδοσης και τη διασφάλιση της πολιτισμικής μας κληρονομιάς.

Άρθρο 8

Οι υποχρεώσεις των δημοσιογράφων, που απορρέουν από αυτόν τον Κώδικα, δεν συνιστούν περιορισμό της ελευθερίας της έκφρασης. Οι παραβάσεις των υποχρεώσεων αυτών ελέγχονται από τα Πειθαρχικά Συμβούλια των Ενώσεων, μέχρι τροποποιήσεως του Καταστατικού της Π.Ο.Ε.Σ.Υ.

H ΤGN υιοθετεί τις αρχές της Ειρηνιστικής Δημοσιογραφίας

Τι θα έπρεπε να προσπαθεί να επιτύχει η Ειρηνιστική Δημοσιογραφία;

1. Να αποφεύγει την απεικόνιση μιας σύγκρουσης ως αποτελούμενη από δύο μόνο μέρη τα οποία ανταγωνίζονται για ένα σκοπό. Το λογικό αποτέλεσμα είναι για το ένα να κερδίσει και για το άλλο να χάσει. Αντ' αυτού, η Ειρηνιστική Δημοσιογραφία θα χώριζε τις δύο πλευρές σε μικρότερες ομάδες, οι οποίες επιδιώκουν πολλούς στόχους, ανοίγοντας έτσι περισσότερα δημιουργικά ενδεχόμενα για μια σειρά αποτελεσμάτων.

2. Να αποφεύγει τις έντονες διακρίσεις μεταξύ της μίας και της άλλης μεριάς. Αυτές μπορεί να χρησιμοποιηθούν για να δημιουργηθεί η αίσθηση ότι η άλλη πλευρά αποτελεί απειλή ή ότι βρίσκεται πέρα από τα όριο της πολιτισμένης συμπεριφοράς: και οι δύο βασικές αιτιολογίες για βία. Αντί αυτού, μπορεί να ψάχνει να βρει κοινά μεταξύ του ενός και του άλλου. Αν η μία πλευρά παρουσιάζει τον εαυτό της ως "οι καλοί", μπορεί να θέσει ερωτήματα σχετικά με το πόσο διαφορετική είναι πράγματι η συμπεριφορά της, σε σχέση με αυτούς που τους αποδίδει τον τίτλο "οι κακοί" – δεν ντρέπεται για τον εαυτό της;

3. Να αποφεύγει να αντιμετωπίζει μια σύγκρουση σαν να επρόκειτο να συμβεί μόνο στον τόπο και τη στιγμή κατά την οποία παρουσιάζεται βία. Αντ' αυτού μπορεί να προσπαθήσει να εντοπίσει τις σχέσεις και τις συνέπειες των ανθρώπων σε άλλα μέρη την ίδια στιγμή αλλά και μελλοντικά. Να ρωτήσει:

-Ποιοι είναι όλοι αυτοί που ενδιαφέρονται για το αποτέλεσμα;

-Τι θα γίνει εάν...;

- Ποια διδάγματα μπορούν να αντλήσουν οι άνθρωποι παρατηρώντας αυτά τα γεγονότα να εξελίσσονται σαν μέρος ενός διεθνούς κοινού;

- Πώς θα εισχωρήσουν στους υπολογισμούς των διαφορετικών πλευρών για τις μελλοντικές συγκρούσεις κοντά και μακριά;

4. Να αποφεύγει την αξιολόγηση των πλεονεκτημάτων μιας βίαιης δράσης ή πολιτικής μόνο από την πλευρά των ορατών αποτελεσμάτων της. Αντ' αυτού μπορεί να προσπαθεί να να βρει τρόπους να αναφέρει τις μη ορατές επιπτώσεις. Για παράδειγμα, οι μακροπρόθεσμες επιπτώσεις της ψυχολογικής βλάβης και του ψυχολογικού τραυματισμού, ίσως αυξάνουν το ενδεχόμενο, αυτοί που επηρεάστηκαν να γίνουν βίαιοι στο μέλλον, είτε ενάντια άλλων ανθρώπων, είτε σαν μια ομάδα, ενάντια άλλων ομάδων ή χωρών.

5. Να αποφεύγει να προσδιορίζει τις διάφορες πλευρές απλώς παραθέτοντας τις δηλώσεις των ηγετών τους σχετικά με κοινώς γνωστά αιτήματα ή θέσεις τους. Αντ' αυτού να ερευνήσει βαθύτερα τους στόχους:

-Πώς επηρεάζονται ουσιαστικά οι άνθρωποι από τις συγκρούσεις της καθημερινής ζωής;

-Τι θέλουν να αλλάξει;

-Είναι η θέση που δηλώνεται από τους ηγέτες τους ο μόνος ή ο καλύτερος τρόπος να επιτύχουν τις αλλαγές που θέλουν;

Αυτό θα μπορούσε να βοηθήσει, στο να δοθεί ώθηση στα διάφορα μέρη να διευκρινίσουν τους στόχους τους και να έχουν μεγαλύτερη πιθανότητα να φτάσουν σε δημιουργικά αποτελέσματα.

6. Να αποφεύγει την επικέντρωση πάντα σε αυτά που χωρίζουν τα δύο ή περισσότερα μέρη και τις διαφορές μεταξύ αυτών που ισχυρίζονται ότι θέλουν. Αντ' αυτού μπορεί να προσπαθεί να θέτει ερωτήματα τα οποία ενδεχομένως να αποκαλύψουν κοινό έδαφος. Να καθοδηγούν την έκθεσή τους με απαντήσεις που υποδηλώνουν ότι κάποιοι στόχοι είναι κοινοί ή τουλάχιστον συμβατοί.

7. Να αποφεύγει την αποκλειστική αναφορά σε βίαιες πράξεις και της περιγραφής "εικόνων φρίκης". Αν εξαιρεθούν όλα τα υπόλοιπα, υποδηλώνεται ότι η μόνη εξήγηση για τη βία είναι η προηγούμενη βία (εκδίκηση)• η μόνη λύση, περισσότερη βία (εξαναγκασμός/τιμωρία). Αντ' αυτού μπορεί να δείξει πώς οι άνθρωποι εμποδίζονται και απογοητεύονται ή υποβαθμίζονται στην καθημερινή ζωή, σαν ένας τρόπος για να εξηγήσει τη βία.

8. Να αποφεύγει να κατηγορεί κάποιον ότι "αυτός το ξεκίνησε". Αντ' αυτού μπορεί να προσπαθεί να ελέγξει το πώς κοινά προβλήματα και θέματα οδηγούν σε συνέπειες, τις οποίες όλες οι πλευρές ισχυρίζονται ότι δεν είχαν σκοπό να επιτύχουν.

9. Να αποφεύγει την εστίαση αποκλειστικά στην ταλαιπωρία, τους φόβους και τα παράπονα μίας μόνο πλευράς. Αυτό διχάζει τις δύο πλευρές σε κακοποιούς και θύματα και υπονοεί ότι εξαναγκάζοντας ή τιμωρώντας τους κακοποιούς αποτελεί μια λύση. Αντ' αυτού μπορεί να αντιμετωπίζει ως εξίσου άξια αναφοράς την ταλαιπωρία, τους φόβους και τα παράπονα όλων των πλευρών.

10. Να αποφεύγει τη χρήση λέξεων που θυματοποιούν όπως π.χ. "εξαθλιωμένος", "κατεστραμμένος", "ανυπεράσπιστος", "απεγνωσμένος", "αξιολύπητος", και "τραγωδία", οι οποίες το μόνο που μπορούν να περιγράψουν είναι τι έγινε και τι μπορεί να γίνει σε μια ομάδα ανθρώπων. Αυτό τους αφοπλίζει και περιορίζει τις επιλογές για αλλαγή. Αντ' αυτού μπορεί να αναφέρει το τι έχει γίνει και τι μπορεί να γίνει από τους ανθρώπους. Να μην τους ρωτάει μόνο πώς νοιώθουν, αλλά και πώς αντιμετωπίζουν την κατάσταση και τι σκέφτονται. Έχουν να προτείνουν κάποιες λύσεις;

11. Να αποφεύγει την ανακριβή χρήση λέξεων για να περιγράψει αυτό που συνέβη σε ανθρώπους.

- "Γενοκτονία" σημαίνει την εξόντωση ενός ολόκληρου λαού.

-"Αποδεκατισμένος" (για έναν πληθυσμό) σημαίνει τη μείωση του κατά το ένα δέκατο του αρχικού του μεγέθους.

-"Τραγωδία" είναι μια μορφή δράματος, προήλθε από το αρχαίο ελληνικό δράμα, στο οποίο η ανατροπή κάποιου είναι αποτέλεσμα κάποιου λάθους ή αδυναμίας του.

-"Σφαγή" είναι η σκόπιμη δολοφονία ανθρώπων για τους οποίους είναι γνωστό ότι είναι άοπλοι και ανυπεράσπιστοι. (Είμαστε σίγουροι; Ή μήπως οι άνθρωποι αυτοί σκοτώθηκαν σε μάχη;)

-"Συστηματικές" (π.χ. ο βιασμός, ή ο εξαναγκασμός των ανθρώπων να εγκαταλείψουν τα σπίτια τους) είναι οι δράσεις που έχουν οργανωθεί στα πλαίσια ενός σκόπιμου σχεδίου. (Είναι πράγματι αυτή η περίπτωση ή έχει υπάρξει μια σειρά από μη σχετιζόμενα, κι όμως εξαιρετικά δυσάρεστα γεγονότα;). Αντ' αυτού μπορεί να είναι πάντα ακριβής γι αυτά τα οποία είναι γνωστά. Να μην υποβαθμίζει την ταλαιπωρία των ανθρώπων αλλά να κρατάει την πιο σκληρή γλώσσα για τις σοβαρότερες περιπτώσεις. Διαφορετικά, θα μειωθεί η λειτουργικότητα του λόγου και θα βοηθήσει να δικαιολογηθούν δυσανάλογες ανταποκρίσεις, οι οποίες κορυφώνουν τη βία.

12. Να αποφεύγει τη χρησιμοποίηση επιθέτων όπως "μοχθηρός", "απάνθρωπος", "βάναυσος" και "βάρβαρος". Αυτά πάντα περιγράφουν την άποψη του ενός μέρους για τις πράξεις του άλλου. Η χρήση τους τοποθετεί το δημοσιογράφο στη μία πλευρά και βοηθά να δικαιολογηθεί η κορύφωση της βίας. Αντ' αυτού κανείς να αναφέρει αυτά που γνωρίζει σχετικά με όποιες κακές πράξεις και να δώσει όσο το δυνατόν περισσότερες πληροφορίες για την αξιοπιστία των αναφορών τρίτων προσώπων ή των περιγραφών τους.

13. Να αποφεύγει χαρακτηρισμούς όπως "τρομοκρατικός", "εξτρεμιστικός", "φανατικός" ή "φονταμενταλιστικός". Αυτοί αποδίδονται πάντα από εμάς προς αυτούς. Κανείς δεν τους χρησιμοποιεί για να περιγράψει τον εαυτό του ή τον εαυτό της και έτσι η χρήση τους από έναν δημοσιογράφο υποδηλώνει ότι παίρνει θέση. Σαν έννοιες υπονοούν ότι το άτομο ή η ομάδα στα οποία αναφέρονται είναι παράλογα, επομένως δε φαίνεται και τόσο λογικό να τους καταλάβει και να διαπραγματευτεί κανείς μαζί τους. Αντ' αυτού μπορεί να προσπαθεί να αναφέρεται στους ανθρώπους με τους χαρακτηρισμούς που επιθυμούν και χρησιμοποιούν οι ίδιοι για τους εαυτούς τους. Ή να είναι πιο ακριβής στις περιγραφές της.

14. Να αποφεύγει να επικεντρώνεται στις παραβιάσεις των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και τα λάθη της μίας μόνο πλευράς. Αντ' αυτού να προσπαθεί να αναφέρει ΟΛΑ τα λάθη και να αντιμετωπίζει εξίσου σοβαρά τους ισχυρισμούς όλων των πλευρών της αντιπαράθεσης. Σοβαρή αντιμετώπιση δε σημαίνει ότι δε χρειάζεται διασταύρωση των ειδήσεων, αλλά ότι γίνονται εξίσου προσπάθειες για να εξακριβωθεί αν υπάρχει κάποια απόδειξη να τις υποστηρίξει, αντιμετωπίζοντας τα θύματα με ίσο σεβασμό και τις δυνατότητες εύρεσης και τιμωρίας αυτών που τους έβλαψαν ως ίσης σημασίας.

15. Να αποφεύγει την παρουσίαση μιας άποψης ή ενός ισχυρισμού σαν ένα αποδεδειγμένο γεγονός ("ο Eurico Guterres, φερόμενος ως υπεύθυνος για τη σφαγή στο ανατολικό Timor..."). Αντ' αυτού μπορεί να ενημερώνει σχετικά με το ποιος είπε τι ("ο Eurico Guterres, ο οποίος κατηγορήθηκε από ανώτατο αξιωματούχο του ΟΗΕ ότι διέταξε να γίνει σφαγή στο ανατολικό Timor..."). Με αυτόν τον τρόπο αποφεύγει κανείς να πάρει ο ίδιος ή η είδησή του πλευρά, σχετικά με τους ισχυρισμούς της μίας πλευράς της αντιπαράθεσης εναντίον της άλλης.

16. Να αποφεύγει να χαρακτηρίζει σαν απαραίτητα για την επίτευξη της ειρήνης, την υπογραφή εγγράφων από ηγέτες, τα οποία επιφέρουν στρατιωτική νίκη ή κατάπαυση του πυρός. Αντ' αυτού να προσπαθεί να αναφέρει τα ζητήματα που εκκρεμούν και τα οποία μπορεί να οδηγήσουν σε περαιτέρω πράξεις βίας στο μέλλον. Τι μέτρα παίρνονται για να ενισχυθούν τα μέσα όσο αφορά στον χειρισμό και την επίλυση της σύγκρουσης με μη βίαιο τρόπο, για να ενισχυθεί η ανάπτυξη ή οι δομικές ανάγκες της κοινωνίας και να δημιουργηθεί μια κουλτούρα ειρήνης;

17. Να αποφεύγει να περιμένει τους ηγέτες της "δικής της" πλευράς να προτείνουν ή να προσφέρουν λύσεις. Αντ' αυτού να διαλέγει και να εξερευνά ειρηνευτικές πρωτοβουλίες από όπου κι αν έρχονται. Να κάνει ερωτήσεις στους υπουργούς π.χ. σχετικά με ιδέες που προβάλλονται από οργανώσεις βάσεις. Να αξιολογεί τις προοπτικές για ειρήνη, παρά τα όσα ξέρει σχετικά με τα ζητήματα που θέτουν οι διαφορετικές πλευρές. Να μην αγνοεί προτεινόμενες λύσεις μόνο και μόνο, επειδή δεν συμπίπτουν με πάγιες θέσεις.